Paramaribo vanuit een andere bril

Zaterdagavond zijn papa en mama aangekomen in Suriname. Het was een fijn, emotioneel en bijzonder moment toen ik ze na anderhalve maand weer zag.
Onder het genot van een hapje en drankje hebben we bij gekletst. Pap en mam waren moe van de reis dus die heb ik weer bij het hotel afgezet. Ik wilde toen nog even naar de show van Salsuri maar deze was uitverkocht dus het feest ging niet door. Uiteindelijk ben ik samen met de meiden gaan stappen in Zsa Zsa Zsu. Het is een discotheek met 2 zalen: r&b en salsa. We waren er om een uur of 1 maar het werd pas tegen 2 uur druk. Het uitgaan begint hier veel later dan in Nederland.

Zondag heb ik pap en mam mijn huis laten zien. Daarna zijn we over de markt gelopen en hebben we wat spulletjes gekocht. Rond een uur of 12 (warmste periode van de dag) hebben we de fiets gepakt. Ik heb ze een rondleiding door de stad gegeven. Echt een leuk gevoel, dit keer wist ik alles, moest ik hen de wegwijzen i.p.v. andersom. Ik merkte dat ik het ontzettend leuk vond dat de rollen een keer omgekeerd waren. Ze luisterde nu naar wat ik te vertellen had en ze luisterde na wat ik zei.
Ik heb hen ook mijn stageschool laten zien. Daar schrokken ze toch wel een beetje van. Ook vinden ze het land vies. Overal ligt vuilnis en alles wordt slecht onderhouden.
’s Avonds heerlijk uit eten geweest. We wilden naar de Waag maar deze was op zondag dicht (welk restaurant is er nu op zondag dicht?!?!) Toen zijn we met een taxi naar de optimist gereden maar ook deze was dicht (is dit iets Surinaams?) Uiteindelijk terecht gekomen bij DOC 204. Een heel luxe restaurant voor de Surinaamse bevolking. Het eten was niet super maar het was wel heel gezellig. We zijn samen met de ouders van Martine (die zijn nu ook hier en doen dezelfde reis) en Martine geweest.

Maandag was het weer een gewone stagedag. Maar iedere dag is hier weer bijzonder, zo ook vandaag. De inspectie (RKBO) kwam langs. Ze zeiden dat ze ons lokaal niet goed vonden dus vanaf dinsdag zouden we een ander lokaal krijgen. (Waarom kan dit nu ineens wel?)
De RT verliep ook niet vlekkeloos. De leerlingen waren net als vorige week maandag lastig. Het koste me erg veel energie om de aandacht van de leerlingen te krijgen en hen de nieuwe leerstof duidelijk te maken. Ik merk dat maandag niet mijn sterkste dag is. Het is lariam – slik – dag en na-het-weekend-dag. Kortom: pet –dag.
Na stage ben ik bij het RKBO langs geweest om de regeling van geloofsovertuiging in het onderwijs op te halen. Zoals gewoonlijk in Suriname moet je eerst een tijd wachten en als je dan aan de beurt bent hebben ze alle tijd voor je. Pas rond een uur of 3 was ik thuis. Na een koude douche en wat getut ben ik weer richting het hotel van pap en mam gegaan. Want om 18.00 uur begon de salsales voor Semi – gevorderden.
Met z’n alle en op de Surinaamse tijd (dus 20 minuten later) kwamen we aan bij Broki. Wij waren niet de enige die zo laat aankwamen, ook Idje, onze docent kwam pas tegen 19.00 uur aanzetten. Ik vond de les heel anders dan ik gewend was. We moesten allerlei rare en sexy (althans dat moet het lijken) bewegingen maken.
Na salsa zijn we uit eten geweest, nu wel bij De Waag samen met Martine en haar ouders.

De dinsdag begon goed. We kregen een nieuw lokaal. Een lokaal waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Een lokaal zonder meubilair maar ook zonder tralies en een kooi. Samen met het eerste groepje leerlingen hebben we het lokaal ingericht. Vandaag ging RT – veel beter. Alsof de leerlingen dan weer gewend zijn aan ons en onze manier van lesgeven.
Mevrouw Edward zegt regelmatig: “Typisch Rian” als ik weer wat uitkraam. Ik heb haar vandaag maar eens gevraagd wat ze ermee bedoeld. “Rian is net een pot met een dekseltje, dat dekseltje zit er op maar wil steeds open, af en toe springt het dekseltje toch open en dan komt Rian heel enthousiast en bewegelijk eruit.” Ik vond het heel lief dat ze dit over mij zei, ik heb dus toch indruk gemaakt!;)

Ook dinsdag voor de afwisseling weer uit eten geweest. Dit keer maar eens een salade want ik word kogeltje rond hier. Merk het echt, maarja ga er in Nederland wel weer opletten, wil hier genieten, ben er tenslotte maar één keer!

Woensdag de hele dag voor mijn eigen klas gestaan. Ik vond het erg leuk om te zien hoe de leerlingen reageerde als ik les gaf. Ik merk dat ze me ook nog uitproberen maar tegelijkertijd luisteren ze wel als ik even mijn stem verhef of boos word. Het onderwijs is hier gewoon anders en als ik me daartoe aanpas dan gaat het lesgeven prima.

Om het uiteten gevoel vast te houden zijn we ook woensdag samen met Ellen uit eten geweest. Het was erg gezellig en lekker maar voorlopig wel weer even genoeg (tot zaterdag want dan zijn pap en mam er weer ;)).

Donderdag had ik een nieuwe Rian - actie in mijn kop gezet. Ik bedacht me ineens dat ik wel eens een bril kon kopen. Het is hier namelijk 4 keer zo goedkoop als in Nederland en ze hebben leuke brillen.
Eerst samen met Martine en later samen met Maike op brillenjacht geweest. Uiteindelijk een hele gave appeltjesgroene bril gekocht in totaal 150 euro met glazen en al!
De optiek raadde me aan een nieuwe meting te doen. Best spannend, is dat hier allemaal wel vertrouwd? Maar gelukkig was het zo’n zelfde apparaat als in Nederland. Mijn ogen waren ongeveer een half achteruit gegaan en dat is normaal na 3 jaar.

Vrijdag zijn we naar de Colacreek geweest. Dit water is net zo bruin als cola. We hadden echt een ultieme stranddag uitgekozen: bewolkt, geen zon, niemand aanwezig, regen en onweer. Daar lagen wij dan met ons goede gezag onder een pina hutje in een hangmat. Ik had het na een uurtje al wel gehad maar onze taxi kwam pas 5 uur later. Uiteindelijk heb ik me wel vermaakt (lees in een hangmat gelegen, geslapen, gelezen en gekletst).
Om 16.00 uur kon ik mijn nieuwe bril ophalen. Toen ik hem opzette twijfelde ik weer, het is wel heel iets anders. Normaal gaat mama meestal mee. Maar ik vind hem mooi en ben er blij mee. Hopelijk is de sterkte ook goed en heb ik er een tijdje plezier van!
Vrijdagavond zijn Gemma en Jacomijn bij ons geweest. We hebben heerlijk gegeten, gelachen en gehuild (maar in dit geval ook van het lachen).

Nu ben ik al over de helft. Volgende week ben ik twee maanden hier. De tijd vliegt voorbij. Soms heb ik het best moeilijk, dan mis ik iedereen (vooral Bas en mijn vrienden). Gelukkig is Bas er dan altijd die me opvangt, ik kan hem dag en nacht bellen. Ook pap en mam, vrienden en familie. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken.
Ik merk dat ik hier ontzettend veel leer. Ik leer niet alleen veel over ander onderwijs en de cultuur maar ook over mezelf, mijn denken en mijn doen. Het is echt een grote maar wel goede stap geweest om naar Suriname te gaan. Ik kan als ik terug ben echt trots op mezelf zijn!

Veel liefs,
Rian