In the jungle, the mighty jungle...

Donderdag begon ons vierdaagse jungle – avontuur in Raleigh Vallen.
Om half 2 zouden we vertrekken met een vliegtuig (ja, in Nederland zou het niet meer bestaan maar hier heet het nog vliegtuig) naar Raleigh Vallen. Uiteraard vertrokken we om half 2 Surinaamse tijd ( lees rond half 4). Ditmaal kwam de vertraging doordat Meneer Brunswijk (vocht tijdens de binnenlandse oorlog tegen Boutersen, hij wordt de Surinaamse Robin Hood genoemd) die een vliegtuig had gesponsord voor een familie die naar een overleden familielid in het binnenland wilden. Door deze vertraging hadden we de tijd om even over de startbaan te lopen. Met een beetje charme mochten we in een klein vliegtuig van 4 personen zitten en ons even een piloot voelen.
Toen we terug liepen zag ik dat de laatste onderdelen van het vliegtuig eraan werden gemaakt. Eenmaal in de lucht vergat ik al snel het briggelige ding en genoot ik van het uitzicht. Het uitzicht is met geen pen te beschrijven. Je ziet allemaal groene rondjes en de rivier kronkelt er doorheen.

Na een goede vlucht kwamen we bij ons resort aan. Er was een slaapzaal met allemaal stapelbedden en 2 losse bedden. Je snapt natuurlijk wel dat ik mezelf dat losse bed heb toegeëigend. Voor de lunch een korte rondleiding over het eiland gehad. Na de verlate lunch (18.30 uur) hebben we gekaart en gekletst. Die nacht ontzettend slecht geslapen. Toen ik wakker werd was mijn tas kletsnat. Er liep namelijk een afvoer van de keuken naast mijn bed wat ik even over het hoofd had gezien. (Nouja, ik had in ieder geval niemand boven me, nu had ik alleen een kletsnatte tas!)

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan omdat we een wandeling van 3, 5 uur naar de Voltzberg gingen maken. De wandeling naar de berg was mooi en goed te doen. Je kijkt je ogen uit, alhoewel het op een gegeven moment een beetje eentonig word. Voor je bos, achter je bos, naast je bos, onder je bos en ook nog boven je bos. Kortom BOS!!!!!
Bij de berg aangekomen moesten we de berg nog beklimmen. Het eerste deel ging redelijk, ik ben een keer uitgegleden (maar dit was ik al gewend van Brownsberg). Daarna moest je op handen en voeten verder om de top te bereiken. Dit keer was ik geen bikkel. Ik dacht: “als ik naar boven loop, moet ik ook weer terug lopen!” En dat terug lopen betekende stijl naar beneden. Ik ben toen op de helft gebleven. Hier heb ik heerlijk genoten van het uitzicht. Achteraf vind ik het jammer dat ik niet trots kan vertellen dat ik op het topje van de Voltzberg ben geweest maar op dat moment heb ik geluisterd naar mijn gevoel. Ik ben in eigen tempo (lees heel langzaam en met vallen en opstaan) weer naar de voet van de berg geklommen. Daar uitgeblazen en gewacht op de bikkels die de top wel gehaald hebben.
Toen begon de terugweg. Het eerste uur ging goed daarna merkte ik dat ik moe werd in mijn voeten, mijn schoenen knelden en tot overmaat van ramp ging het ook nog regenen. En dan bedoel ik niet regenen zoals wij in Nederland kennen, maar ik bedoel echt regenen. Binnen 5 minuten was ik tot op mijn boxer nat. Ik had weer de pech om op het juiste moment ongesteld te zijn dus mijn maandverbandje dreef er los in :S. Je moet het zien als een soort afzwemmen voor diploma B (10 baantjes trekken met kleren en sokken aan) alleen dan niet zwemmen maar lopen. Alles werd zwaar en zakte naar beneden. Na ander halfuur gewandeld te hebben in de regen begon het ook nog eens te rommelen in de lucht. Gelukkig waren we toen bijna uit de jungle. Bij de rivier wachtte ons een bootje op (uiteraard zonder afdak maarja nat waren we toch al)! Eenmaal thuis lekker gedoucht, gegeten en gekaart. De nacht goed geslapen maar dat kan ook bijna niet anders na zo’n wandeling.

De volgende dag rustig begonnen. Rond 10 uur zijn we richting de moedervallen gelopen. Deze wandeling stelde in verhouding met gisteren niets voor. Daar aangekomen zag ik hele andere watervallen dan ik had verwacht. Ik dacht dat ze groter zouden zijn dan de Irene vallen in Brownsberg maar dit was niet het geval. Het was mooi om te zien maar daar is ook alles mee gezegd.
’s Middags hebben we lekker gezwommen tussen de piranha’s en kaaimannen. Tegen 18.00 uur ben ik samen met Elton (gids) en Martine naar de soela’s (waterstromingen) gegaan. Hier kun je heerlijk in het water liggen en krijg je een gratis massage.
Ik had mijn bril in het huisje laten liggen omdat ik dacht dat dit niet handig zou zijn tijdens het zwemmen. Dat is uiteraard waar, maar tijdens de weg ernaartoe was het wel handig geweest. Met Martine aan de ene hand en Elton aan de andere hand ben ik op de plaats van bestemming gekomen. Daar heerlijk in de stroomversnelling gelegen. De terugweg was nog rampzaliger. Het was al een beetje schemerig dus ik zag helemaal niets geen diepte meer. Ik voelde me een blinde met aan beide handen een hond. Gelukkig zonder ongelukken weer thuis gekomen.
’s Avonds was er een culturele avond met een optreden van de Raleigh boys. Dit grappig om te horen en te zien. Uiteraard mijn salsa technieken even toegepast.

Zondag begonnen we aan de terugreis. Dit zou een 7 uur lange vaartocht worden. De eerste 2 uur waren prima te doen. Daarna stopte we kort bij een dorpje voor de lunch om vervolgens onze vaartocht te vervolgen. Na nog eens 2 uur varen en mijn plas al een uur op gehouden te hebben kon ik echt niet meer. Het moest er gewoon uit anders zou ik in mijn broek plassen. Er was nergens een plek waar we konden stoppen want er was water en moeras. De enige optie was met mijn billen overboord. Na wat overleg met de bootsman kwam ik erachter dat er ook een emmer aan boord was. Alle mensen inclusief de bootsman (14 man) zaten voor me en keken recht vooruit (ja allemaal vooruit want niemand mocht zien hoe ik daar hurkend boven een emmer met een blote kont achter in de boot zat). Natuurlijk kwam ik (en ook de rest) niet meer bij van het lachen dus voordat mijn plasje (zeg maar gerust PLAS!) er eindelijk uit was duurde het even. Maar toen het eruit was kreeg ik luid applaus van iedereen. Oeff, wat luchtte dat op zeg! De laatste 2 uur varen ben ik goed doorgekomen. Toen we aan wal waren moesten we ook nog 2 uur in de bus zitten voordat we weer in Paramaribo zouden zijn. Ik vond de terugreis lang duren.

Al met al vond ik Raleigh Vallen een leuke ervaring maar niet heel bijzonder. Nog 17 dagen en dan ben ik alweer in Nederland. Ik ga de laatste genieten van mijn eigen leventje hier, de rust, het werktempo en de zon.

Veel liefs,
Rian