Beestachtig gaaf

Hallo trouwe lezers van mijn dagboek,

Morgen ben ik precies 2 maanden hier, dat betekent dat ik nog 1 maand mag genieten van dit bijzondere avontuur in Suriname. Een bijzonder avontuur is het zeker. Het is ontzettend leerzaam. Wat ik allemaal leer?
• Ik leer veel over het land Suriname zelf
• Ik leer veel over de verschillende culturen hier.
• Ik leer veel over het Surinaamse onderwijssysteem.
• Ik leer met weinig spullen de lessen voor de leerlingen zo leuk en uitdagend mogelijk te maken.
• Ik leer de spullen die wij in Nederland hebben meer waarderen zowel in het onderwijs als thuis.
• Ik leer voor mezelf zorgen, niet alleen mezelf verzorgen maar ook wassen, koken, schoonmaken. Het moet allemaal in hetzelfde tijdsbestek gebeuren als thuis, en thuis hoef ik dit niet.
• Ik leer om met verschillende mensen in één huis te wonen. Allemaal lieve mensen maar ik heb ze niet zelf uitgezocht en ik moet me er wel mee redden.
• Ik leer mijn mening beter te verwoorden.
• Ik leer te genieten van de kleine dingen die in Nederland zo vanzelf sprekend zijn.
• Ik leer bewust met geld omgaan. Op is op!
• Ik leer mijn vriend, vrienden en familie nog beter kennen omdat we elkaar alles met woorden duidelijk moeten maken en moeten delen.
• En als laats maar misschien wel het belangrijkst: ik leer mezelf kennen!!!! (Wie ben ik? Wat wil ik?Hoe denk ik? Hoe uit ik mijn mening? Etc.

De week zoals gewoonlijk weer begonnen met stage. Niet veel bijzonderheden. Het viel me op dat de leerlingen erg knuffelig waren. Ze zochten op allerlei manieren lichamelijk contact. Even een handje vasthouden hier, even een omhelsing daar en als het kon wilde Freddy wel met mij meer naar Nederland. Doordat de leerlingen zo “aanhankelijk” waren maakte dit de RT – lessen erg gemoedelijk.
Woensdag de hele dag les gegeven. Juf Anneke is weinig in de klas geweest. Ze heeft zelfs voor aanstaande woensdag een verlofdag opgenomen omdat ik dan in de klas ben en zij toch niets kan doen.
Mevrouw Edward zei woensdag tegen mij: “Rian, ik heb echt bewondering voor je! Hoe jij doet, hoe je met de leerlingen omgaat.” Hier kon ik een hele week op teren.

Uiteraard zijn we deze week weer veel uiteten geweest omdat paps und mams hier nog zijn. Echt fijn om even zo verwend te worden. Soms buit ik het dan ook uit: voor-, hoofd- en nagerecht. Om vervolgens met een misselijk gevoel en een dikke buik weer richting huis te gaan. Ik doe hier niets anders dan SASsen (Scheid aan Sonja).

Vrijdag en zaterdag hadden Martine en ik het huis voor ons alleen. Maike en Hilke zijn namelijk naar Brownsberg geweest. Wij (Martine en ik) gaan hier volgende week heen omdat we dit weekend iets met onze ouders wilden doen.
Dit was een goede reden om uitgebreid te brunchen. Samen met Gemme en Jacomijn (die standaard een half uur te laat zijn) hebben we heerlijk gegeten. Daarna nog even aan school gewerkt en de dag afgesloten met hoe kan het ook anders dan een heerlijk warme maaltijd (ditmaal alleen hoofd- en nagerecht) samen met onze ouders.

Zaterdag hebben we met z’n zessen (pap, mam, ouders van Martine, Martine en ik) een heel gaaf tripje gemaakt. Van te voren was gezegd dat er met het tripje geen gids mee kon want deze waren allemaal bezet. Wel ging er iemand mee die de volgorde wist en waar we bij terecht konden met onze vragen.
Het tripje begon al anders dan gepland (en ja, wij Nederlanders zijn dat niet gewend). We zouden om half 9 vertrekken richting onze eerste stop, de vlindertuin. Maar om half 8 ging de telefoon. Ik met mijn slaperige hoofd uit bed. Het was ene Fred, hij zou ons gaan begeleiden maar kon ons huis niet vinden. Na nog eens goed op de klok te hebben gekeken heb ik hem toch vriendelijk verzocht om een uurtje later terug te komen. Uiteraard was Fred Surinaamse tijd (alleen ditmaal een kwartier te vroeg) aanwezig op de Tourtonnelaan.

Bij de vlindertuin werden we vriendelijk ontvangen door een wat oudere man (naam op dit moment onbekend, lees vergeten). Hij vertelde wat over de start van de vlinderkwekerij en vervolgens werden we door Stephanie rondgeleid. Het was een vriendelijk en vrolijk meisje die dit deed om geld bij te verdienen, ’s avonds ging ze nog naar school.
In de vlinderkwekerij keek ik mijn ogen uit. Er waren echt veel bijzondere en mooie vlinders te zien. We kwamen telkens in een nieuw hok met daarin andere soorten vlinders. Regelmatig kwamen er vlinders op mijn t- shirt of in mijn haar zitten. Dit kwam natuurlijk omdat ik zo ontzettend lekker rook. Maar toen vertelde Stephanie dat ze niet alleen op parfum afkomen maar ook op zweet. ;-) gelukkig voelde niet ik maar papa zich aangesproken.
In de vlinderkwekerij waren er niet alleen vlinders maar ook slangen en schildpadden. De slangen heb ik samen met mama op een afstandje bekeken. Bij de schildpadden moest ik ook even stoer doen. Gepaard met veel gegil en rare stuiptrekkingen heb ik dan ook een babyschildpadje vastgehouden. En na die babyschildpad wilde ik natuurlijk meer dus ook ik ging voor de reuzeschildpad. Ik heb hem voor de foto even vastgehouden en daarna snel weer afgegeven. Maar als je alleen naar de foto kijkt lijkt het echt heel stoer, en daar ging het uiteindelijk om!

Het volgende plekje waar we naartoe gingen was de pottenbakkerij. Dit was verder niet heel bijzonder. Er was een vrouwtje bezig en er stonden een stuk of 20 potten uitgestald. Toen we daar klaar waren werden we door de broer van Henna (het vrouwtje die deze trip organiseerde en waarvan het vakantie – oord was) opgewacht. Hij bracht ons met de jeep naar het vakantie–oord. Bij deze jeep – tocht moet je je het volgende voorstellen: een oude gammele bak waarvan de koppeling slecht werkte, 7 mensen achterin samen met 4 bananenplanten, voorin naast de chauffeur zat Fred hij moest vanuit het raam een snoeiapparaat vasthouden dat buiten de auto hing. (Dit beeld moet je vasthouden.) Vervolgens gingen we met deze jeep door een bauxietweg met allemaal gaten, zeg maar gerust een gatenweg met een beetje bauxiet. Kortom hobbel de hobbel (de weg) kraak en nog eens kraak ( van de auto) gelach en gegil (van iedereen die erin zat). Toen we op de plek van bestemming waren, kwamen we erachter dat we geen eten en drinken hadden meegenomen. Broer vroeg of er een iemand mee terug wilde om eten en drinken te halen. Dit hoefde hij geen twee keer te zeggen. Samen met broer en de chauffeur ben ik terug gereden naar de bewoonde wereld. Echt een heel gaaf ritje, broer vertelde mij wanneer je juist wel en geen gas moest geven als je in de modder rijd. Hij vertelde het niet alleen maar demonstreerde het ook. Regelmatig stootte ik mijn hoofd aan het plafon maar dit vond ik niet erg. Ik heb ontzettend genoten van deze rit. Met eten en drinken gingen we weer terug naar het punt waar iedereen was uitgestapt. Vanaf hier zijn we met een bootje naar het eiland gevaren. Daarna een vaartocht gemaakt. Dit was ook heel mooi. Vroeger hebben ze dit gebied afgegraven vanwege het bauxiet. Er is nu een mooi stukje natuur voor in de plaats gekomen.
Na de vaartocht kwamen we bij een plantage met cacaobomen aan. Op deze plantage woonden nog een aantal mensen. We moesten eerst de oudste bewoner groeten voordat we verder het drop in mochten. Ook bij de baas van het dorp moest er om toestemming gevraagd worden. Nadat we de cacaobomen hadden bewonderd gingen we naar onze laatste stop.

Het houtsnijwerk was onze laatste stop. Het was een “ dorpje” (lees: paar huizen bij elkaar) waarbij alle mannen druk aan het houtsnijden waren. Uiteraard heb ik wat ambachtelijk houtsnijwerk meegenomen. En ’s avonds, je raad het al, zijn we uiteten geweest.

Zondag ben ik naar Ford Zeelandia geweest. Dit is een Surinaams stadsmonument / museum. De rondleiding vond ik niet heel bijzonder, de verhalen die hij vertelde hadden we grotendeels al op de boot van Cynthia Mcload gehoord.

Vanavond hebben we een (afscheids)bbq. Onze ouders, Gemma en Jacomijn, Mariska en Sunny zijn allemaal uitgenodigd. Het wordt vast een gezellig feestje.

De aankomende dagen ga ik nog lekker genieten van de aanwezigheid van pap en mam. Ik vind het heel fijn en lief dat ze gekomen zijn.
Ik weet dat Bas ook graag had willen komen maar dat dit niet kan vanwege zijn werk. Hopelijk gaan we over een aantal jaren hier samen nog een keer naartoe dan kan ik hem ook alles vertellen en laten zien!

liefs Rian