Rian in de Jungle

Er zit alweer een stageweek op. Een stageweek vol ervaringen en bijzonderheden. Om te beginnen de weg van huis naar school…….
Maandagochtend werden we uit bed getrommeld door een duizendklapper (vuurwerk) van onze ‘vriendelijke’ Chinese buurman. Bijgekomen van verbazing ( in Nederland mag dit niet eens met oud&nieuw worden afgestoken) stapten we op de fiets. Bij het eerste kruispunt zagen we voor onze neus een kettingbotsing gebeuren: de achterste auto remde te laat. Het geluid dat vrijkwam? Hetzelfde geluid van een drinkblikje die kapot gestampt wordt. Nog achterstevoren op de fiets gebeurde het volgende: er viel een lading buizen van het dak van de auto op de weg. Heel rustig stapte de chauffeur midden op de weg uit om de buizen op te ruimen. Wat de andere auto’s deden? Wachten en heel veel toeteren!!!

Op school aangekomen kregen we veel complimenten over ons uniform. Ons schoolhoofd zei letterlijk: “ Nu horen jullie er ook bij!”
Ik had moeite om de kinderen maandag in de hand te houden. Ik merkte dat ze me uitprobeerde en ze waren druk. Met veel gemopper en streng optreden ben ik de dag doorgekomen. Moe en met mijn hoofd vol zorgen ging ik de fiets- tocht- strijd naar huis aan. Ook ditmaal verliep deze niet zoals gepland. De regen kwam met bakken tegelijk uit de lucht vallen. Na 2 maal schuilen hebben we de moed opgegeven en zijn we er doorheen gefietst. Als bezopen katten kwamen we bijna een uur later thuis.
Met mijn laatste beetje moed keek ik in de brievenbus, er is namelijk heel wat post onderweg. Maar helaas, geen post. Op dat moment had ik het wel even moeilijk. Ik mis Bas, mijn vrienden en familie. Zij kennen mij als geen ander en weten hoe ik me voel maar vooral hoe ze daar mee om moeten gaan. Gelukkig heb ik veel contact met jullie allemaal. Bedankt hiervoor! Vooral jij Bas, je bent echt een toppertje!!!

Dinsdag en woensdag ging het een stuk beter! De kinderen waren rustig en luisterden goed. Ik heb heerlijk lesgegeven en de kinderen hielden zich aan de afgesproken regels.

Donderdagavond wilde we met z’n alle uit eten. We kregen een tip om bij sms aan de waterkant te gaan eten. Dus om half 8 gingen wij opgedoft met een taxi daarnaar toe. Toen we binnen kwamen viel het ons zwaar tegen. De tafels moesten rechtop gezet worden en als je niet goed uitkeek zakte je door het vlonder heen. We vroegen de serveerster om de menukaart maar dit was erg lastig. Ze vroeg of ze de gerechten ook mondeling mocht vertellen. We hadden de keus uit: rijst met kip, rijst met garnalen of rijst met vis. Mijn antwoordt?; “doe me maar een glaasje water!” Binnen 3 minuten hadden we afgerekend en stonden we weer buiten. We besloten om met de taxi naar ’t vat te gaan want daar hadden we later op de avond met Jettie (docent schrijven IPABO Alkmaar, op bezoek bij haar dochter in Par’bo) afgesproken. Bij het vat hebben we een ordinair patatje naar binnen gewerkt. Later op de avond met Jettie over onze ervaringen in het onderwijs gepraat. Dinsdag komt ze een kijkje nemen op stage. Rond een uur of 11 stonden we buiten te wachten op onze taxi. Tot onze grote verbazing zagen we een kaiman (krokodil) in het water liggen. Ik kan je wel vertellen dat ik ’s nachts nog een aantal kaimannen voorbij heb zien komen……

WEEKENDJE WEG

Om half 9 was het dan zover. Met (handbagage)koffer op weg naar Danta Bai. We gingen samen met nog twee andere meiden: Ellen en Karen (uit Ulft, wat is de wereld toch klein!). Onderweg kwam onze gids, genaamd Blad al aardig los, voornamelijk met zijn theorieën over vrouwen zoals:
• Je moet vrouwen behandelen als een ei, ga er heel voorzichtig mee om.
• Soms staat het stoplicht van vrouwen op rood, dan gaan Surinaamse mannen naar een andere stoplicht dat wel op groen staat.
Nadat we ongeveer een uur op een geasfalteerde weg hadden gereden ging de weg over in een bauxietweg (dit is een roodachtig grind soort). De chauffeur moest zigzaggend over de weg rijden om alle gaten en kuilen te vermijden. Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we aan bij het water. Vanaf hier moesten we in een boot om op onze bestemming te komen. Tijdens de boottocht keek ik mijn ogen uit. Overal waar ik keek zag ik bomen, rotsen, water en vooral veel groen. Wat me het meest opviel was de geur, het ruikt er zo ontzettend fris! Aangekomen op Danta Bai was ik moe van de reis. We kregen een warme maaltijd en daarna zijn we gaan zwemmen in de Suriname rivier, de rivier waar mensen in plassen, waar mensen zich in wassen en de rivier waar ook pyranja’s en kaimannen in leven.. Nouja, dit klinkt stoerder dan dat ik was. De eerste tien minuten heb ik aan de kant gestaan en af en toe één teen in het water gestoken. Langzaam kwam ik steeds een stukje verder het water in. Toen ik eenmaal in het water was viel het best mee, ik voelde geen vissen of andere rare beesten langs mijn huid. Toen Blad zag dat we dit durfde heeft hij ons meegenomen naar een stroomversnelling. Dit was ongeveer tien minuten varen. Daar aangekomen hebben we heerlijk in de stroomversnelling gezeten. Het voelde net als een warm bubbelbad. Om het spectaculair (alsof dat het nog niet genoeg was!) af te sluiten hebben we van een rots gesprongen. We moesten wel een reddingsvest om i.v.m. de zware stroming. Ik sprong net niet ver genoeg en stootte met mijn voet tegen een steen aan. Het begon iets te bloede, angsthaas dat ik ben was ik bang dat hier pyranja’s op af zouden komen. Nadat het bloede was gestopt zijn we terug gegaan met ons bootje naar huis. Ondertussen werd het al schemerig. We kwamen bijna niet vooruit want we moesten tegen de stroom in. Het werd steeds donkerder en ik kreeg het steeds benauwder. Gelukkig kwam een motorboot ons redden en waren we met het donker weer thuis. Toch best spannend allemaal, vooral als het niet helemaal gaat zoals verwacht. We hebben de avond afgesloten met een Surinaams kaartspelletje. Rond 11uur was het toch wel tijd om te gaan slapen. Met lange broek, sokken en shirt met lange mouwen kroop ik in mijn bed (ik moest toch wat om mezelf te beschermen tegen al die beesten!). Ik hoorde allerlei beesten in het dak. Het liefst was ik bij Martine in bed gekropen maar ik wilde stoer zijn en mijn angst vooral niet laten merken. Met vingers in mijn oren en mijn ogen stijf dichtgeknepen zodat ik niets meer zag en hoorde ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen. Om een uur of zes werden we gewekt voor een kopje thee. Toen ik mijn ochtendplasje wilde plegen schrok ik me een hoedje. Er zat een spin op de wc, en niet zomaar een spin; een vogelspin! Je snapt wel dat er van rustig plassen niets meer terecht kwam. Van de schrik bekomen en nadat we het ontbijt naar binnen hadden gewerkt gingen we richting het dorpje Jaw Jaw. Naar ongeveer een klein uurtje varen kwamen we hier aan. We mochten geen foto’s van de mensen maken omdat zij geloven dat door de flits hun ziel uit hun lichaam wordt gezogen. Ik keek mijn ogen uit, de mensen hier leven zo anders, zo primitief. De school van het dorpje Jaw Jaw zag er mooi uit, 10 keer mooier dan mijn eigen school. Best vreemd, dat was wel het laatste wat ik had verwacht. Na de dorpswandeling was het tijd voor een frisse duik. Al had ik dit snel gezien toen ik krabbetjes in mijn rug voelde prikken. Eenmaal terug in Danta Bai stond er voor de zoveelste keer een maaltijd voor ons klaar. Ik heb het idee dat ik ontzettend veel eet en heel weinig doe, dit werkt dus niet echt in mijn voordeel :S. Blad beloofde ons om ’s avonds een kampvuur te maken en een boottochtje in het donker te maken opzoek naar Kaimannen. Helaas begon het tegen 9uur te regenen dus ging de trip niet door. We hebben ons zelf maar vermaakt door bij het kampvuur liedjes te zingen.
Ik heb de tweede nacht een stuk beter geslapen. Dit keer de klamboe onder mijn matras gestopt en mezelf maar voorgehouden dat er zo geen beesten bij me konden komen. (Maar goed dat ik al sliep toen Martine een vogelspin op onze deur zag zitten!). De volgende ochtend zijn we al vroeg de Jungle in gegaan. Het is een prachtige natuur en ik keek mijn ogen uit. Al hoewel mijn ogen grotendeels wel op de grond waren gericht omdat ik anders over alle takken struikelde. Onderweg kwamen we van allerlei bijzondere bomen tegen:
• Telefoonboom: als je hier tegenaan slaat kun je dit geluid nog op 3 km afstand horen. Dit kun je gebruiken als je iemand kwijt bent of als je zelf verdwaald bent.
• De waterliaan: als er geen water in de buurt is kun je deze liaan doorhakken en dan komt er zuiver water uit. (Het smaakt heel lekker zoet!)
• De jodiumboom: als je een wondje hebt moet je het sap van de binnenkant van de boom erop smeren, dit ontsmet.
• De schildpaddentrap: dit is een boom met een soort trappetje naar boven.
Bij de kreek hebben we van bladeren een rok gevouwen. Zo liepen de mensen er vroeger altijd bij. Ik vond het heel bijzonder om een tocht door de jungle te maken, ik wist niet dat de natuur zoveel overlevingsmiddelen bij zich droeg. Na een uur terug lopen kwamen we weer aan bij Danta Bai waar de laatste maaltijd al voor ons klaar stond. Ik merkte dat ik nu ook klaar was met al die beesten en die jungle. Ik wilde naar huis, mijn huis, die nu in Paramaribo is…..

Maandag was het weer een “gewone” stagedag. Nog moe en vol indrukken gingen Hilke en ik op pad. We zijn de hele dag in onze eigen klas geweest. We hebben een getallenlijn gemaakt, een beloningsysteem opgezet en alvast hulpvragen voor een aantal leerlingen opgezet. Ik vind het heel fijn dat we nu eindelijk kunnen beginnen aan ons project waar we uiteindelijk voor gekomen zijn.
’s Middags hadden we een afspraak op het RKBO met de directeur. Deze man vertelde heel enthousiast en had alle tijd voor ons. Beneden kwamen we mevrouw Seymanson tegen (bij haar moesten we ons melden voordat we begonnen aan de stage). Ze vroeg hoe het met ons ging en complimenteerde ons met het uniform. Om dit bezoek compleet te maken zijn we ook nog even langs mevrouw Sabajo geweest (zij was er in Schoorl om ons voor te lichten). Mevrouw Sabajo waardeerde ons bezoek enorm. In november komt ze ons opzoeken op school. Met een voldaan gevoel van deze dag ging ik weer naar huis. Thuis wachtte Mariska ons op met de mededeling dat we vanaf nu draadloos internet hebben!!! Bofkonten, nu kunnen we zelfs met onze laptop in de hangmat gaan liggen, maar owhh wat hebben we het toch zwaar!!!


Groetjes vanuit de Rimboe,

Rian