Bezoek tehuis en mijn 1e kennismaking op stage

Dinsdagochtend was het zover: we mochten met Anneke (de bovenbuurvrouw) mee naar het kindertehuis voor gehandicapten kinderen. Het tehuis lag net iets buiten Paramaribo. Toen we het weggetje opreden zag ik al meteen de rolstoelen en hulpstukken staan.
In het huis wonen ongeveer 24 mensen met heel gevarieerde leeftijden. De jongeste was er net een aantal weken en was nog geen half jaar oud terwijl de oudste bewoner net zijn 50e verjaardag had gevierd. Alle bewoners waren lichamelijk gehandicapt, sommige hadden daarnaast ook een verstandelijke beperking.
Beneden was het washok, de keuken en het therapeutische zwembad. Met een trap en een lift voor de rolstoelers gingen we naar boven. Daar zaten de bewoners ons al op te wachten. De kinderlijke bewoners vonden het allemaal erg interessant en kwamen al snel bij ons zitten. We zijn met de (niet spastische) kinderen gaan borduren. De bewoners die dit niet konden kwamen er gezellig bij zitten. Zo zat bijna het hele huis bij ons aan tafel. Ik merkte meteen dat de kinderen vrolijk werden. Ze wilde graag aandacht, complimentjes en liefde. Het meisje wat ik hielp met borduren deed het erg goed dus ik zei: “Jij bent een toppertje zeg!”. Ze vroeg zich af wat het betekende, nadat ik het haar had uitgelegd vond ze iedereen een toppertje. Voor ik het wist had het hele huis het over wat voor toppertjes ze wel niet waren. Heel bijzonder!
Er was een verhaal over een kindje van 8 maanden wat me heel erg aangreep. Het jongetje heet Nolly en is helemaal verlamd. Het enige wat hij kan bewegen is zijn hoofd. Hij kwam uit een indianen gezin van het binnenland. Daar is het gebruikelijk dat de kinderen geaccepteerd moeten worden door de vader. Is dit niet het geval dan wordt het kind in een bedje gelegd en er wordt dan niet meer naar om gekeken. Het kind krijgt geen voeding en liefde dus sterft na een tijdje. Gelukkig spraken opa en oma zuster Jenny (de baas van het tehuis) aan. Zij heeft Nolly meegenomen. Hoe het verder met Nolly gaat is maar de vraag. Nolly’s opa en oma moesten een maand geleden in de stad zijn. Ze zijn even op bezoek geweest. Maar of Nolly ooit nog zijn ouders zal kennen? Of Nolly überhaupt een goed leven zal krijgen? Dat zijn vragen die voor mij onbeantwoord blijven.

Toen we thuiskwamen met nog ons hoofd vol van alle indrukken van het tehuis liep ik naar mijn slaapkamer. Ik had nog geen stap in de slaapkamer gezet of mijn voeten waren drijfnat. Er lagen een grote plas bruin water op de grond. Het plafon had gelekt. Martine’s bed was helemaal nat dus we moesten alles uitpakken. Toen we de dekens van haar bed afhaalde haalde we ook iets anders van haar bed af: EEN KAKKERLAK!!!! Ahhhhhhhhhhhhh,als je dat in je slaapkamer tegen komt word je echt niet vrolijk. We hebben de hele kamer volgespoten van Bycon (insecten-doodachtig-goedje). ’S Avonds heeft Wim samen met Sunny (bovenbuurman en huisbaas) het plafon eruit gehaald maar er was nergens meer een druppel water te bekennen. Het leek wel of we gek geworden waren (misschien toch een bijwerking van ons medicijn Lariam?).

Donderdag in de namiddag zijn we naar Zuster Egnomonk geweest. Ze woont in het klooster naast de St. Tarciciusschool (mijn stageschool). Zuster Egnomonk heeft in Nederland gestudeerd en gewoond. In Suriname heeft zij les gegeven op een basisschool. Nu richt ze zich vooral op het onderwijzen van priesters. Doordat ze zoveel verschillende ervaringen heeft kunnen we met haar praten over wat we meemaken (op de scholen) en hoe we ons voelen. Het is heel fijn dat we weten dat we bij iemand terecht kunnen.
Omdat we naar het klooster gingen hadden we ons hier qua kleding goed op voorbereid (dachten we!). Met lange broek, dichte schoenen en een t-shirt belde we aan. Voor ons stond een oude dame gekleed in een rok en slippers (en wij maar zweten met sokken en dichte schoenen aan!) Ze begroeten ons vriendelijk en leidde ons naar de kamer. Het was een echte kwebbelkont. Ze vertelde over haar eigen leven en over verhalen van andere studenten waarmee ze contact had gehad.
We waren nog geen 5minuten binnen of het begon buiten te stortregenen. En dan bedoel ik ook echt stortregenen, het kwam met bakken de lucht uit. Na een half uurtje waren we eigenlijk wel klaar. We wisten niets meer te vertellen maar we konden nog niet naar huis i.v.m. de regen. Maar geen zorgen, Zuster Egnomonk kwebbelde uit zichzelf veel. Na ongeveer een uur zijn we weer op de fiets gestapt. Alle straten stonden blank. We probeerden zoveel mogelijk de plassen te omzeilen,vooral omdat je de kuilen en gaten in de weg niet kunt zien. Dit lukte redelijk maar de auto’s houden geen rekening met ons dus al snel reed er een auto in een plas voorbij……… GRRRRRRRRRR……

Vrijdagochtend hadden we onze eerste kennismaking met de school. Met pijn in de buik stapte Hilke en ik op de fiets. Onderweg hebben we wel 100 keer hardop geoefend hoe we ons moesten voorstellen. In Suriname zeggen ze geen Dag of Hallo maar Goedemorgen Mevrouw. Dit ben ik helemaal niet gewend dus vandaar onze oefenpogingen op de fiets. Het is toch wel heel spannend, ik wist niet wie of wat ik moest verwachten. Het schoolhek was al open dus liepen we om 8.40 uur het terrein op. Toen we het schoolgebouw inkeken zagen we een mevrouw bij het bord staan. We hebben onze fiets neergezet en zijn naar haar toe gelopen. Door de zenuwen wilde ik bijna Hallo Mevrouw zeggen maar ik kon mezelf net op tijd verbeteren: “Goedemorgen mevrouw, ik ben Rian van der Mark.”. De vrouw stelde zich voor als Mevrouw Edward, dit betekende dat zij het hoofd van de school was. Ik vroeg haar of ze onze brief vanuit Nederland had gehad maar deze was tot onze verbazing nog niet aangekomen. Mevrouw Edward vertelde dat ze wel wist dat er stagiaires kwamen want ze had maandag een telefoontje gehad vanuit het RKBO.
We moesten buiten op de rest/ andere collega’s wachten. Eén voor één druppelde het personeel binnen. De meeste waren veel jonger en hipper dan ik had verwacht. Naast ons waren er ook nog twee nieuwe leerkrachten aangenomen. Om kwart over 9 vroeg mevrouw Edward ons plaats te nemen in het lokaal. Ze opende de vergadering met een gebed. Tijdens de mededelingen vertelde ze in welke periode wij stage kwamen lopen.
Halverwege de vergadering kwamen er nog een aantal leerkrachten binnen druppelen. Ik kreeg het gevoel wat ik had toen ik op de middelbare school zat. Iedereen was dingen voor zichzelf aan het doen, terwijl het schoolhoofd de agendapunten afwerkte. Twee leerkrachten waren vakantiefoto’s aan het bekijken, de andere waren aan het smoezen, bij de volgende ging de mobiel af (die ze vervolgens gewoon opnam en de klas uitliep). Ik keek mijn ogen uit en had het gevoel dat ik diegene was met de meest volwassen houding. Deze dingen zie ik in Nederland tijdens een vergadering niet zo snel gebeuren. Het jaarrooster was nog niet binnen dus dit deel werd overgeslagen. Het rooster bespreken we volgende week gewoon een keer onder schooltijd. De kinderen krijgen dan vrij. (De meeste leerkrachten hebben hiernaast nog een andere baan of zelf kinderen dus moeten meteen naar huis als de school uit is.) Tot slot kwam de klassenindeling ter spraken. Iedereen kreeg een briefje met daarop de namen van de leerlingen en de klas. Toen Hilke vroeg in welke klas wij kwamen vertelde ze dat Hilke in klas 1 en 2 kwam (ze moet switchen in 2 klassen) en ik in klas 3 en 4. Er zijn twee klassen 3 en twee klassen 4 dus ik moet hierin gaan switchen. Ik vind 4 klassen wel veel en vind het fijner om gewoon 1 klas te hebben waaraan ik les geef.Toen ik dit aangaf zei ze dat ik gewoon overal moest gaan kijken. Dus hoe ik dit ga aanpakken moet ik nog even zien. Ik wil alle 4 klassen gebruiken voor RT maar niet om les te geven. De klassen zijn veel kleiner dan ik had verwacht. Er zijn van de meeste klassen een A en B groep. In iedere klas zitten dan ongeveer 14 leerlingen. Dit is niet veel want ik had me op zo’n 40 leerlingen per klas ingesteld.
Na de vergadering hebben we samen met het schoolhoofd Mevrouw Edward nog even rondom de tafel gezeten. We hebben haar voorgesteld om iets met RT te gaan doen. Dit vond ze een prima plan. Ik merkte dat ze open stond voor onze ideeën. Ook mochten we zelf aangeven welke dagen we op school zijn en hoe we de RT gaan opzetten. De eerste week zijn de schooltijden van 8.00 tot 12.00 uur i.v.m. de hitte. Ik heb een goed gevoel over dit gesprek. We hadden van beide kanten veel respect voor elkaar. Tot slot hebben we aangegeven dat we altijd bereikbaar zijn voor de school, ook als we niet aanwezig zijn. Bijvoorbeeld voor een oudercontact- ochtend of poortdienst.
Op deze school dragen niet alleen de kinderen maar ook de leerkrachten een uniform. We hebben aangegeven dat we ook graag een uniform willen. We moeten zelf stof halen bij La’mar. Het uniform moet dan nog voor ons gemaakt worden en komt dus later.

Ik heb erg veel zin om maandag te beginnen aan de St. Tarciciusschool. Het lijkt me een ontzettend bijzondere ervaring waar ik heel veel van kan leren.


Veel liefs en een warme groet uit Suriname,
Rian