Chaos,gaaf en warm!

De eerste avond in ons nieuwe huis hadden we nog geen zin om te koken. Dus we besloten om een pizza te bestellen. Na ongeveer een half uurtje werd er op de voordeur geklopt; de pizzakoerier stond buiten met onze pizza. Door het raam hebben we betaald en de pizza aangepakt. We hadden ons net en wel gestelled aan de eettafel toen Maike begon te gillen. We hadden bezoek, en wat voor bezoek? Via het raam kropen twee salamanders naar binnen. Alle vier waren we in paniek aan het gillen en rondrennen. Ik bedacht me om eens even de held uit te gaan hangen want met een pollepel durfde ik die beesten wel naar buiten te bonjouren. Eenmaal met een pollepel in de hand en op een stoel stond ik daar oog en oog met de salamanders. Ineens begonnen ze te lopen dus van schrik gaf ik en tik met de pollepel tegen het glas. En je raad het al, het tikje was iets te hard dus brak het glas, OEPS! Nu maakte het gegil plaats voor een hele hoop gelach. Onze bovenburen hoorde ook van alles dus kwamen naar beneden rennen. Ze legde ons uit dat de salamanders geen vlieg kwaad doen en juist goed zijn om de muggen weg te jagen. Toen we bijgekomen waren van de schrik hebben we Mariska (onze huisbazin) gebelt om haar het hele verhaal uit te leggen. Ze kwam er meteen aan en gelukkig kon ook zij er om lachen. We hebben een nieuw raampje besteld en die komt van de week binnen.

De nacht ben ik heerlijk doorgekomen. Het is nog even zoeken naar een fijne temperatuur op de kamer. We hebben namelijk een airco en het ene moment is het mega koud en het andere moment zweet je weg. We zijn de dag begonnen met een heerlijk ontbijtje: gekookt eitje, boterham en een kopje thee. Vervolgens zijn we op de fiets naar Etto (onze fietsverhuurder) geweest. Dit was echt nodig omdat Hilke zich een ongeluk moest trappen om ons bij te houden. Ze kreeg een tijdelijke feest mee en morgen kan ze haar nieuwe fiets ophalen. We wilden naar de vreemdelingenpolitie maar Etto vertelde ons dat deze dichtzat ’s middags. Daarom besloten we om naar de Palmentuin te gaan. Dit is een ‘tuin’ van palmbomen midden in het centrum van Paramaribo. In deze tuin worden alle Surinaamse feesten gevierd. Eenmaal op een bankje gesetteld keek ik echt mijn ogen uit, het leek net een plaatje uit een boek. Toen we weer een beetje afgekoeld waren door de schaduw en het windje zijn we verder gegaan, ditmaal richting het centrum. Na eerst wat geld te hebben gepint zijn we richting de winkelstraat gegaan. En jawel, een blokker! Hier zijn we uiteraard even naar binnen gegaan. Na de blokker volgde nog veel meer winkels. Ik heb nog een paar sandalen en slippers gekocht voor 8 euro! Ook was ik opzoek naar een bikini want die ben ik met mijn stomme kop vergeten. Toen ik eindelijk een leuke bikini had gevonden mocht ik hem niet aanpassen. Ik moest hem over mijn kleren aandoen. Zie je het voor je? Sta je dan, in een winkel met een bikini over de kleren aan, om vervolgens tegen de winkelbediende te zeggen dat ik hem toch niet neem. Als blikken konden doden.......

Boodschappen doen blijft nog steeds een hoogtepunt van de dag. Als je de winkel binnen komt staat niets logisch. De groenten liggen tegenover het waspoeder en het brood tegenover wc-papier. Ze hebben hier alle merken door elkaar zo kennen ze: euroshopper van AlbertHein, Super de boer, Markant Merk en andere Nederlandse merken zoals Hak en Unox. Ik weet het, we zijn in Suriname en daar zijn heel veel andere producten maar wat een boer niet kent...........Wat er dan zoal wel in ons winkelwagentje lag?Knakworsten van Unox, aardappeldingen van Aviko, hamburgers, doperwten van Hak en niet te vergeten hagelslag van de Ruijter. Als we dan eindelijk alles hebben gevonden (gemiddeld een uur zoeken!) moeten we dit uiteraard betalen bij de kassa. Hier staan 2 tot 3 mensen. Persoon 1 slaat alle boodschappen aan op de kassa, persoon 2 controleert het bonnetje en persoon 3 stopt alle boodschappen in een tasje. Hoe bedoel je snel en effectief te werk gaan?

Rond een uur of 2 werd Hilke gebelt door Etto (fietsverhuurder) dat haar nieuwe fiets klaarstond. Met de andere fiets kon ze ons dus niet bijhouden. Dit was best leuk voor onze lachspieren en Hilke der conditie maar niet praktisch. Ik ben samen met Hilke op pad geweest. We hebben in 1 keer de weg naar Etto gevonden. Dit is best een knappe prestatie, al zeg ik het zelf. We moesten namelijk onder het genot van veel gefluit, en ‘schatjes’ geroep ons concentreren op het links fietsen. Soms vergaten we na een bocht om weer aan de goede (voor ons verkeerde) kant te fietsen. In Paramarimo maken ze ook veel gebruik van eenrichtingswegen. Dit is erg wennen want nu moeten wij (Nederlandse meiden aan de verkeerde kant van de weg op een ongelukkige fiets) ons goed gaan voorsorteren. Dit gaat niet altijd even vlekkeloos. Gelukkig kunnen de Surinamers hier hard om lachen. We werden al de witte musketiers op de fiets genoemd. Best leuk bedacht,toch? Toen Hilke en ik eenmaal op dreef waren besloten we om niet rechtstreeks naar huis te fietsen maar door een deel van de stad waar we nog niet gewees waren. We zijn langs de waterkant op gefiets. Hier ontdekte we ook salsahuis ‘Broki. De jongen daar vertelde ons dat we ons maandag moesten melden om 18.00 uur want dan was er les voor beginners. Met deze informatie gingen we verder. Ditmaal door een straat waar we niet nog eens doorheen gaan fietsen. Het was een wat armere straat met vieze huizen en vreemde mensen. Na 10 minuten zaten we weer op de bekende weg, onze weg, de Tourtonnelaan.
De zaterdagmiddag hebben we doorgebracht met een romantische film. We waren zo moe dat we allemaal half voor apengapen op de bank lagen. Om de dag eens Hollands af te sluiten hebben we een aardappelkroketjes,hamburgers en een overheerlijke bloemkool klaargemaakt. Een bloemkool in Suriname? Tja, je moet toch wat als je nog niet alle soorten groenten en fruit kent. De bovenbuurvrouw bood ons aan om mee te gaan naar de markt zodat ze hier het een en ander uit kon leggen. Dit aanbod hebben we met beiden handen aangenomen. Dus zondag morgen begonnen we met een bezoekje op de markt bij ons in de straat. Op de markt verkochten ze vooral veel groenten en fruit maar ook planten en andere “rommel”. Er was zelfs een kraampje waar ze levende! krabben verkochten. Anneke (onze bovenbuur) probeerde ons zoveel mogelijk uit te leggen maar niet alles blijft in 1 keer hangen. We hebben een sappige watermeloen, manya’s (mango’s)en kousenband (een soort lange bonen) gekocht. Ben benieuwd hoe het allemaal smaakt en of ik het lust, want ik ben zo’n “mierenneu....” met eten.

Zondagmiddag zijn we door de stad gaan fietsen. Hier was het namelijk een prima temperatuurtje voor. Het was bewolkt en zo’n 27graden. Dit keer hebben we weer een ander gedeelte van Paramaribo verkend. Anneke en Wim hebben bij ons koffie gedronken en zelf een heerlijk Surinaams koek-achtig-iets meegenomen. Ik vroeg hen of ze kinderen hadden en ze begonnen te vertellen over kinderen die ze hadden geadopteerd in Suriname. Dit zijn 2 gehandicapte kinderen die in een opvangtehuis wonen. Ik heb Anneke gevraagd of ik een keer mee mocht. Tot mijn grote verbazing zei ze meteen: “Ja”! Dinsdagochtend mag ik met hen mee. Het lijkt mij heel bijzonder om dit te zien. Ze zei wel meteen dat ik geen foto’s mocht maken maar dit snap ik goed.

Voor maandag hadden we een druk programma. Met de taxi zijn we naar de vreemdelingenpolitie geweest. Hier moesten we ons melden om het visum van 2 maanden voor een maand te verlengen. Het was voor het eerst dat we met de taxi gingen dus best spannend. De chauffeur bood ons allerlei kortingsprijzen aan als we de volgende keer naar hem vroegen. Dat hij dat deed, moesten we niet tegen de andere chauffeurs zeggen want korting geven mogen ze eigenlijk niet. Zal iedere chauffeur dit zeggen? Eenmaal aangekomen bij de vreemdelingenpolitie moesten we ons paspoort en ticket afgeven. De mevrouw achter de bali schreef in een groot boek (net zo’n boek als dat van Sinterklaas) onze namen en datum van vertrek. Daarna gaf ze ons paspoort weer aan iemand anders die het moest controleren en afstempelen. Het ging best snel dus met 10 minuten stapten we weer in de taxi (onze chauffeur stond daar nog te wachten). Eenmaal thuis zijn we meteen weer op de fiets gestapt richting het RKBO (Rooms Katholiek Bijzonder Onderwijs). Hier moeten we ons melden voordat we aan de stage beginnen. Onze scholen vallen namelijk onder deze stichting. Het was ontzettend druk en we konden pas om 15.00 uur terecht. Aangezien het pas 12.30 was besloten we om eerst EVEN naar BOG te gaan (dit is een bureau voor gezondheidszorg). Er was ons namelijk verteld dat het slikken van Lariam niet goed zou zijn. Maar dat EVEN viel zwaar tegen. Voordat we eindelijk de goede weg gevonden hadden(pffffffff, dat is best lastig met al die éénrichtingswegen) waren we meer dan een uur verder. Uitgeput door het fietsen en de felle zon meldde we ons bij BOG. We moesten doorlopen naar de overkant van het gebouw. Onderweg zagen we iets heel aparts: een leguaan, een mega grote salamander. Binnen zagen we in eerste instantie niemand zitten maar toen we de gang doorliepen (ziekenhuisgang-idee) was daar in het kamertje nog iemand aanwezig. Deze meneer was gespecialiseerd op het gebied van malairia. Hij vertelde ons dat hij het zelf anderhalfjaar had geslikt voor zijn werk en nergens last van had gehad. Het tegenstrijdige was dat hij ons adviseerde om te stoppen. In Paramaribo was geen malaria. M.u.v. de Tourtonnelaan, daar was ooit een malariamug ontdekt. AHHHHH Tourtonnelaan, daar wonen wij. We hebben nu besloten om Lariam gewoon door te slikken. Als iemand bijwerkingen krijgt dan stoppen we, met een week zijn de bijwerkingen dan over.

Vanuit BOG zijn we weer richting centrum gefietst, althans dat dachten we. Wat is het toch een enorme opgave om in de warmte, op een drukke weg, aan de linkerkant de goede weg te vinden. Naar veel gevraag en omwegen zijn we dan toch op de goede weg gekomen. Ondertussen was het half 3 geweest dus besloten we meteen door te fietsen naar het RKBO. Mevrouw Saymanson (hoofd RKBO) heeft ons opgevangen. Met haar hadden we een kennismakingsgesprek. Ze vertelde ons dat we a.s. vrijdag verwacht worden door de schoolhoofden. Vrijdag is er namelijk een vergadering. Tijdens deze vergadering delen ze de groepen in en waarschijnlijk kunnen we ons dan voorstellen. De secetarresse van Mevrouw Saymanson heeft de schoolhoofden gebelt maar met mijn school kreeg ze geen contact. Ze belt me morgen als het haar gelukt is om contact te krijgen. Als we vrijdag gaan zien we het hele team en iedereen heeft tijd voor ons. Mevrouw Saymanson raadde ons aan om een schooluniform aan te schaffen, zo weten we zeker dat we goed gekleed zijn en weten de kinderen dat wij erbij horen. Ze vertelde dat we vooral in het begin heel streng moeten zijn. De kinderen zijn het niet gewend dat leerkrachten aardig tegen hen doen (bijv. een aai over de bol geven). De kinderen moeten respect en gezag hebben voor de leerkracht. Met RT konden we prima aan de slag gaan nadat we dit hebben overlegd met het schoolhoofd. Mevrouw Saymanson was een aardige vrouw met veel geduld. We konden met al onze vragen bij haar terecht.

In de planning stond ook nog om vanavond onze eerste salsales te gaan volgen. Maar door deze heel zware en vermoeiende dag schuiven we dit op naar volgende week. Pas na vandaag snap ik het gedrag van de Surinaamse bevolking. Je kan gewoon niet alles wat je wil doen op één dag doen. Soms moet je dingen uitstellen...............jaja wie had deze uitspraak van mij verwacht?? En dat naar pas 5 dagen hier in Suriname....


Liefs,
Rian

P.s. De smsjes op mijn Surinaamse nummer komen niet altijd aan. Ik reageer altijd als ze zijn aangekomen! Ik heb nu een nieuwe tactiek voor als ze niet aankomen: sms-en op mijn Nederlandse nummer en dan antwoord ik met mijn Surinaamse nummer. Telefoonisch ben ik wel bereikbaar op mijn Surinaamse nummer (dit kaartje zit in mijn telefoon).

P.s. Bedankt voor alle super leuke reacties op deze site. Het is echt heel leuk om dat te lezen!

P.s. Bedankt voor de post! Het is zo bijzonder om hier post open te maken vanuit Nederland! Alles is welkom ;)